Emma Pedreira Lombardía

A coruñesa Emma Pedreira Lombardía





Emma Pedreira Lombardía (A Coruña, 1978). Licenciada en Filología Hispánica, ha dirigido talleres literarios además de participar en el Colectivo Poético Humilladoiro. Como narradora ha publicado la novela Bestiario de silencios (2001) y ha sido galardonada con varios premios de narrativa corta como el Modesto Figueiredo por Casa tomada (2001) y el Concello de Marín. 



Todos os antergos berraron o futuro aos ollos da miña nai:
“levarás nacións entre as coxas
matarás e parirás homes nun abrir e pechar de pernas”.
Logo, todos nosoutros fomos chegando.

***
MATRIA (III)
Todos los antepasados gritaron el fututo a los ojos de mi madre:
“llevarás naciones entre los muslos
matarás y parirás hombres en un abrir y cerrar de piernas”.
Después, todos nosotros fuimos llegando.

____________________________

PENÉLOPE D´INSANIA
A miña nai non quixo nunca que destes ollos partira a atrocidade das cousas.
Contoume que ao meu pai gardáranlle a sombra durante anos
na artesa do pan, e falou tamén da súa infinita espera
contra a voz dos antergos
xogando coa tranquila indiferencia das estrañas horas que removen os soños.
Faloume do exilio no que esnaquizar a palabra aos pés de todas as árbores.
De cómo queimar dunha vez por todas os bosques inmensos da cordura
e facer pendurar na cinza a imposibilidade dun odio que me rexeita desde nena.
Porque eu nunca fun maior para abranguer grandes velenos,
non tiña as mans feitas para reunir a ágora da revolución.
Acuso as dores cos pequenos peitos da anarquía.
Nunca sinalo cos dedos nin trazo camiños cara a casa da derrota.
Fío, tezo, arrumo coa entraña
a acostumada desidia dos desarmados nas explícitas horas
dunha redención que non ten outro senso que a espera.

***
PENÉLOPE D´INSANIA
Mi madre no quiso nunca que de estos ojos partiese la atrocidad de las cosas.
Me contó que a mi padre le guardaron su sombra durante años
en el cajón del pan, y habló también de su infinita espera
contra la voz de los antiguos
jugando con la tranquila indiferencia de las extrañas horas que remueven los sueños.
Me habló del exilio donde destrozar la palabra a los pies de todos los árboles.
De cómo quemar de una vez por todas los bosques inmensos de la cordura
y hacer colgar en la ceniza la imposibilidad de un odio que me rechaza desde niña.
Porque yo nunca fui mayor para abarcar grandes venenos,
no tenía las manos hechas para reunir el ágora de la revolución.
Acuso los dolores con los pequeños pechos de la anarquía.
Nunca señalo con los dedos ni trazo caminos hacia la casa de la derrota.
Hilo, tejo, ordeno con la entraña
la acostumbrada desidia de los desarmados en las explícitas horas
de una redención que no tiene otro sentido que la espera.

____________________________

SUXO DIALECTO DOS QUE NON FOMOS NENOS
Nosoutros non fomos area do tempo.
Non espernexabas ti dacabalo dos muros,
e quérote porque non es eu, nin es perfecto.
(Señor, si usted se muere, ¿puedo quedarme con su alma?)
Ti non es palabra da historia,
nin o noso sexo habitará os diccionarios futuros.
( Nin chorar nin ir armados.
Prohibido censurar sentimentos) Pero a ti
e ás veces a min,
matábannos os soños á hora da merenda.
(Oye: si te doy un beso ¿me das balas para luego suicidarme?)
Ti non ías á escola.
Amoreabas pedras no souto e as balas rozábanche os cromos
e os debuxos e as torradas con mantenga,
e a guerra interpolábamos os ollos.
Eu non fixen castelos coa area
mais soterrei bonecos embaixo de cada lousa, practicando para a dor…
Quérote porque aínda hoxe non me falas das guerras
no suxo dialecto dos que nunca fomos nenos nin fomos nada.

***
SUCIO DIALECTO DE LOS QUE NO FUIMOS NIÑOS
Nosotros no fuimos arena del tiempo.
No pateabas tú cabalgando los muros,
Y te quiero porque no eres yo, ni eres perfecto.
(Señor, si usted se muere, ¿puedo quedarme con su alma?)
Tú no eres palabra de la historia,
Ni nuestro sexo habitará en los diccionarios futuros.
(Ni llorar ni ir armados.
Prohibido censurar sentimientos) Pero a ti
Y a veces a mí,
Nos mataban los sueños a la hora de la merienda.
(Oye: si te doy un beso ¿me das balas para luego suicidarme?)
Tú no ibas a la escuela.
Amontonabas piedras en el bosque y las balas te rozaban los cromos
Y los dibujos y las tostadas con mantequilla,
Y la guerra nos interpolaba los ojos.
Yo no hice castillos con arena
Pero enterré muñecos debajo de cada losa, practicando para el dolor…
Te quiero porque ni siquiera hoy me hablas de las guerras
En el sucio dialecto de los que no fuimos niños ni fuimos nada.

(De Diario bautismal dunha anarquista morta, 1999)

____________________________

MODRANECT
Rexeito todas as vidas.
Todos
os momentos.
                            Que non sexa
                            eu
                            este patíbulo.

***
MODRANECT
Rechazo todas las vidas.
Todos
los momentos.
                            Que no sea
                            yo
                            este patíbulo.
____________________________

INVADIDA DE XOFRE
É polas noite que abro o meu ventre coa voracidade das illas
en espirais
e aborto miserias se non me ceibas de pronto e acado unha profundidade
de violencia que me atosigou desde sempre.
Son unha imaxe aberta cara a metade cara as ruínas,
ou non reaparezo para abordar o meu sentido último,
a miña sombra de cicatrices e cancro de luz,
o noso beixo de caranguexos-cristal-d´auga.
Non desestimo unha incómoda historia.
Amolaria o meu corpo como metal de madeira
ou abondaría con derretir esta planicia ensimismada?
para berrarme
                        meiga
                                   asasina
                                                ou puta na bañeira
encaiada entre os teus xeonllos
para provocarme
para facer de nosoutros o prohibidísimo xoguete
estéril
da sempre insuficiente infancia
e non repoblarnos xamais as mans feridas de auga
quencida e retráctil
na que aboiamos.
Se ti quixeras
no inútil campo da leña unha lumieira aplicaría perfumes ao meu nome
i o teu pranto ficaría ingrávido polo fume que me habita
e me destrúe.

***
INVADIDA DE AZUFRE
Es por las noches que abro mi vientre con la voracidad de las islas
en espirales
y aborto miserias si no me liberas de pronto y alcanzo una profundidad
de violencia que me atosigó desde siempre.
Soy una imagen abierta por la mitad hacia las ruinas,
o no reaparezco para abordar mi sentido último,
mi sombra de cicatrices y cáncer de luz,
nuestro beso de cangrejos-cristal-deagua.
No desestimo una incómoda historia.
¿Se ablandaría mi cuerpo como metal de madera
o bastaría con derretir esta planicie ensimismada?
para gritarme
                        bruja
                                   asesina
                                                o puta en la bañera
encallada entre tus rodillas
para provocarme
para hacer de nosotros el prohibidísimo juguete
estéril
de la siempre insuficiente infancia
y no repoblarnos jamás las manos heridas de agua
tibia y retráctil
en que flotamos.
Si tú quisieses
en el inútil campo de la leña una hoguera aplicaría perfumes a mi nombre
y tu lloro permanecería ingrávido por el humo que me habita
y me destruye.
____________________________

DOMINIO
Sei que fun a perdida.
Prendéronme polo camiño que foi desde o ruído na casa da placenta
ate a sombra axeonllada do meu pai
pedindo outra luz
e outro día
a este desencantado conto co que os ollos me tornaron
grises aperturas
no inverno de todas as feridas
o dominio do silencio
os mil castelos inócuos nos que se descortiza esta casa baleira
os cristais de papel moi claro no que relatei unha historia que xamais sería,
ou as miñas mans mortas
en presencia das fantasmas
das bocas en ardora que prendían as memorias.
Faime agora todo o tempo
esa luz de teatro
para comprender o dominio dos remorsos i as cicatrices da boca
da barricada que foi o meu ventre
desde o ventre oculto
unha lumieira que agarda.
***
DOMINIO
Sé que fui la perdida.
Me capturaron por el camino que fue desde el ruido en la casa de la placenta
hasta la sombra arrodillada de mi padre
pidiendo otra luz
y otro día
a este desencantado cuento con el que mis ojos se convirtieron
en grises aberturas
en el invierno de todas las heridas
el dominio del silencio
los mil castillos inócuos en los que se descuartiza esta casa vacía
los cristales de papel muy claro en los que relaté una historia que jamás sería,
o mis manos muertas
en presencia de los fantasmas
de las bocas en ardora que cazaban las memorias.
Hazme ahora todo el tiempo
esa luz de teatro
para comprender el dominio de los remordimientos y las cicatrices de la boca
de la barricada que fue mi vientre
desde el vientre oculto
una fogata que espera.

(De Grimorio, 2000)
____________________________

(sexo)
foi
promesa do leite
mancándose
desde o moi alto
e descer
a borbotóns cada noite
premes o valor instantáneo
dunha hemorragia de violetas
que foi polo que quedaches impreso nunha agonía
de corpo enteiro
                                a reverter azul-vida
polas comisuras
                                como un ínferno fluvial e térmico
sabes a vermello por dentro (aproximadamente)
e máis aló da obsesión
está a boca prematura
desintegrando espacio de líquida espera
unha matanza de armiños vermellos
                                un sangue moi branco
unha caricia violenta
***
(sexo)
fue
promesa de leche
lastimándose
desde lo muy alto
y descender
a borbotones cada noche
pulsas el valor instantáneo
de una hemorragia de violetas
que fue por lo que quedaste impreso en una agonía
de cuerpo entero
                                derramando azul-vida
por las comisuras
                                como un infierno fluvial y térmico
sabes a rojo por dentro (aproximadamente)
y más allá de la obsesión
está la boca prematura
desintegrando espacio de líquida espera
una matanza de armiños rojos
                                una sangre muy blanca
una caricia violenta
____________________________

(pés)
quen raiou
as palmas dos pés
adiantou un camiño lento
que vai describir esta inmensa rota
este adiantarse as luces sobre a pel
coas dimensións do lume que avanza

por non saber
non saberei como se sinalan a través do ventre
os pasos que derivan do profundo itinerario da ausencia
ou como os pés poden levar un designio
de acontecer
nun lugar preciso
onde poder medrar de nocelos cara arriba
sendo raíz d´abaixo polas dedas incrustadas
no íntimo momento da choiva
un lugar
que baixo os teus pés se fai
lugar dos pasos caducifolios
***
(pies)
quien rayó
las palmas de los pies
adelantó un camino lento
que va a describir esta inmensa ruta
este adelantarse de las luces sobre la piel
con las dimensiones del fuego que avanza
por no saber
no sabré cómo se señalan a través del vientre
los pasos que derivan del profundo itinerario de la ausencia
o cómo los pies pueden llevar un designio
de ocurrir
en un lugar preciso
donde poder crecer de tobillos hacia arriba
siendo raíz desde abajo por los dedos incrustados
en el íntimo momento de la lluvia
un lugar
que bajo tus pies se hace
lugar de los pasos caducifolios

(de Corpo, 2001)

1 comentario:

A. Javier dijo...

Un placer la visita
y disfrutar de tus versos
enhorabuena.

Un saludo.